Wymiana nauczycielska – organizacja pracy we włoskich szkołach

0
5235

Z pierwszej części wywiadu przeprowadzonego z Mariellą Tieghi dowiedzieliśmy się, że system włoski niewiele różni się od polskiego – przynajmniej jeśli mowa o całokształcie i refleksjach związanych z postrzeganiem szkolnictwa we Włoszech. Dziś skupimy się na kilku aspektach organizacyjnych i systemowych.

Dodatkowo w treści wywiadu załączyłam link do innego źródła na temat systemu szkolnictwa włoskiego – dla ciekawskich:).

 

  1. Ile godzin tygodniowo w szkole spędzają uczniowie?

Edukacja w szkole podstawowej rozpoczyna się w wieku 6 lat i trwa tylko 5 lat. Zdarzają się rodzice, którzy chcą posłać swoje 5-o letnie dziecko do 1 klasy, w takim przypadku musi ono przejść  „test” i zostać dopuszczone do rozpoczęcia nauki. Na tym etapie uczniowie najczęściej przebywają w szkole zależnie od obranego trybu: tempo pieno w godzinach od 8:00 do 16:00/17:00 lub w mniejszym wymiarze czasu w godzinach 8:00 – 13:00. Ważne jest, że nie wszystkie szkoły oferują wymiar godzin tempo pieno, ma on jednak swoją zaletę, gdyż nie zadaję się w nim prac domowych.

Gimnazjum we Włoszech trwa 3 lata (11-14 lat) i kończy się kilkudniowym egzaminem, jego wyniki są brane pod uwagę w procesie rekrutacji do szkół średnich.

Uczniowie liceum spędzają w nim 5 lat (14 -19), kończy się ono egzaminem maturalnym.

Obowiązek uczęszczania do szkoły kończy się w wieku 16 lat.

* Więcej informacji na temat struktury szkolnictwa włoskiego możecie znaleźć tutaj.

 

  1. Czy w każdej szkole pracuje pedagog i psycholog szkolny? Kto zajmuje się pomocą psychologiczno – pedagogiczną lub materialną. Czy są jakieś zakresy pomocy, o której my w Polsce nie mamy pojęcia? Jaka pomoc jest tam najbardziej wymagana?

 

W szkołach pracuje psycholog to on zajmuje się pomocą w sytuacjach problemowych. We Włoskich szkołach nie ma typowego wychowawcy – kogoś kto na bieżąco sprawdza czy uczniowie potrzebują pomocy, dodatkowo, nie wszyscy nauczyciele w szkołach mają przygotowanie pedagogiczne, do pracy wystarczą kwalifikacje związane z dyplomem z przedmiotu, który się wykłada, dlatego pomoc psychologiczna i w zakresach wychowawczych organizowana jest bezpośrednio przez psychologów.

  1. Jaki jest zakres udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej, jak wygląda dostosowanie programów nauczania do diagnozowanych deficytów?

Kto dokonuje diagnozy specjalnych potrzeb edukacyjnych? W jaki sposób jest organizowane kształcenie specjalne?

 

Nauczyciele, którzy zauważą ucznia z problemami czy trudnościami, po wstępnych rozmowach z rodzicami, kierują go psychologa i specjalistów z zakresu terapii pedagogicznej. Diagnoza SPE prowadzona jest przez lekarzy i psychologów.

 

  1. Czy istnieje szkolnictwo specjalne?

 

We Włoszech oferta szkół specjalnych skierowana jest do uczniów z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi uczenie się w zwykłych szkołach.

 

  1. Jak wygląda ocenianie? Jak wychodzi to procentowo? (np.: jeżeli uczeń otrzymuje 7 (7/10 )to oznacza ze wykonał zadanie na 70% )

Sytuacja z ocenianiem zmieniała się w ostatnich latach. Jakiś czas temu stwierdzono bowiem, że oceny w formie numerów od 1 do 10 są niewystarczające i niewiele mówią o poziomie wiedzy ucznia. Dlatego wprowadzono system słowny, który miał być bardziej opisowy. Po paru latach jednak nauczyciele zaczęli wracać do numerów, uznali bowiem, że słowa dokładnie odpowiadają numerom, więc w żaden sposób nie ulepszają oceniania, a jedynie utrudniają je nauczycielom. Dodatkowo odnotowano, iż uczniowie znacznie bardziej przejmowali się „niewystarczającym” poziomem niż numerycznym zapisem tej oceny.

 

6. Czy rodzice biorą czynny udział w życiu szkoły? Czy istnieje rada rodziców? Jeśli tak, czy ma ona wpływ na życie szkolne?

 

Teoretycznie rodzice aktywnie biorą udział w życiu szkoły – w praktyce, kiedyś tak było, jednak w obecnych czasach, kiedy każdy się do czegoś spieszy, rodzice coraz rzadziej przejmują inicjatywę.

Rodzice włoscy są bardzo decyzyjni, mogą wpłynąć na kierunek kształcenia, wprowadzać zmiany w programie, ingerować w sprawy szkolne, jednak coraz rzadziej korzystają z tych praw.

Wpływ na tę sytuację miało na pewno wprowadzenie dziennika elektronicznego, rodzice dostają wiadomości o postępach swoich dzieci, mają wgląd do ocen i planów na najbliższe tygodnie, w związku z tym ograniczają swoje wizyty w szkole do minimum gdyż nie ma już potrzeby osobiście rozmawiać z nauczycielami.

7. Co się dzieje z dziećmi, które bardzo nie dają rady? Nie potrafią czytać? Czy jest „drugoroczność”?

 

Drugoroczność istnieje tylko na etapie gimnazjum i szkoły średniej, w szkołach podstawowych przepuszcza się uczniów do kolejnej klasy choćby jego umiejętności i wiedza na to nie pozwalały. Dla dzieci nie radzących sobie z materiałem oraz obowiązkami organizowane są (najczęściej na koniec roku szkolnego) kursy dodatkowe – corso di recupero – pomagające nadrobić zaległości.

 

Czy po tych odpowiedziach włoski system oddala się czy jeszcze bardziej zbliża do naszego systemu?

Czy według Was taka organizacja pracy sprzyja czy blokuje rozwój uczniów? Dlaczego tak jest?

W jaki sposób mogliby pracować nad doskonaleniem szkolnictwa w swoim kraju?

Czekam na Wasze odpowiedzi pod postem oraz na grupie projektu na Facebooku:).